Labrador Retriever – Wszystko o Rasie

Wszyscy chyba kojarzymy dostojnych, majestatycznych i niezwykle sympatycznych przedstawicieli tej psiej rasy. Jednak zanim zdecydujemy się na dzielenie naszego życia i domowej przestrzeni z jakimkolwiek zwierzęciem powinniśmy czegoś więcej się o Nim dowiedzieć. Zwierzę to przecież żywa istota, stworzenie, które czuje, ma swoje potrzeby, wymagania wobec domowników, oczekiwania wynikające z uwarunkowań genetycznych, czy rasowych.

Niestety wbrew pozorom nie tylko koty „mają swojego człowieka”. W rzeczywistości jest tak, że każdy zwierzak „ma swojego człowieka, rodzinę”, a nie człowiek lub/i rodzina ma zwierzaka. Każdy kto choć raz w życiu miał jakieś zwierzątko wie, że opieka nad Nim bywa absorbująca, a tryb życia musi się niekiedy zmienić w jakiś sposób i podporządkować nowemu członkowi rodziny podobnie jak w przypadku pojawienia się w rodzinie niemowlaka.

Labradory pełne radości życia sprawdzają się w każdej dziedzinie. Pod czujnym okiem aktywnego i konsekwentnego właściciela ten pies ujawni wszystkie swoje walory.

Niezwykle łagodne dla ludzi niestety nie nadają się mimo swoich potężnych rozmiarów do pilnowania domostwa i stróżowania. Wroga np. złodzieja przywitają z równym entuzjazmem co gości, czy przyjaciela domu i poczują się zachęcone obecnością nowej osoby do zaproszenia Jej do wspólnych igraszek.

Opis rasy i charakterystyka

Labrador ma wesołe usposobienie, jest zrównoważony i przyjacielski, wprost kipi radością życia. Ponieważ posiada ogromną wrażliwość i bardzo się przywiązuje do ludzi, z którymi dzieli życie nie radzi sobie kompletnie z samotnością, izolacją, pozostawieniem samemu sobie. Jako cierpliwy i wyrozumiały znajduje się znakomicie jako przyjaciel dzieci. Czasem zdarza Mu się być mało uważnym, więc przy kilkuletnich pociechach kontakt z psiakiem powinien ktoś dorosły nadzorować, by przez nieuwagę i zachwyt zabawą psiak dziecka niechcący nie przewrócił. Starsze dzieci natomiast nie będą się mogły dość nacieszyć zabawami z Nim.

Będzie idealnym przyjacielem, jest oddany rodzinie, przyjazny i łagodny wobec ludzi, to doskonały towarzysz dzieci, wyjątkowo inteligentny, szybko i chętnie się uczy, można uprawiać z nim psie sporty, będzie tolerancyjny wobec psów i innych zwierząt oraz dodatkowo łatwy w pielęgnacji.

Tryb życia

Są skore do zabawy, lubią aktywność, nie znoszą monotonii, bezczynności, samotności. Stworzone są do tego by być z ludźmi. Chętnie uprawiają psie sporty ze swoimi właścicielami. Można tutaj z psiakiem poszaleć w takich dyscyplinach jak: obedience, flyball, agility, dogtrekking czy tropienie. Odpocząć naprawdę potrzebują po jedzeniu. Do odpoczynku dla takiego psa idealne jest wygodne legowisko, gdzie będzie się mógł wygodnie wyciągnąć.

Sierść i umaszczenie

Psy te posiadają szatę o włosie krótkim, twardym w dotyku, pozbawionym fal i frędzli, z podszerstkiem grubym i wytrzymałym na niekorzystne warunki atmosferyczne, zmiany pogody i pór roku. Mogą posiadać umaszczenia w kolorach czarnym, czekoladowym i biszkoptowym, z różnymi tonacjami odcieni tych ubarwień, począwszy od koloru jasnokremowego do rudości (biszkoptowe) i w przypadku czekoladowych odcienie sierści mogą mieścić się w przedziale barw brązu czekoladowego lub wątrobianego. Labrador w pełni rasowy, z rodowodem może posiadać dopuszczalną małą, białą plamkę na przedpiersiu.

Rozmiary

Labradory osiągają odpowiednio: suki wagę od 25 kg. Do 32 kg. I wielkość 54-56 cm., a psy wagę od 29 kg. Do 36 kg. I wielkość w przedziale 56-57 cm. Labrador retriever musi mieć lekko zaokrągloną, masywną sylwetkę bez cech nadwagi.

Charakter

Labradory są inteligentne, łagodne, posłuszne i energiczne. Z uwagi właśnie na swoje przymioty są też wykorzystywane niejednokrotnie do pracy z człowiekiem nie tylko jako psi przyjaciele.

Polowania, które historycznie były pracą tych psów wiązały się z wymaganiem dużej wytrzymałości, doskonałego węchu, ale oprócz tego zapału i gotowości do pracy w lodowatej wodzie, czy gęstych chaszczach i przy tym znakomitej pamięci.

Labradory pracowały wykorzystywane również w charakterze posokowca (do tropienia po farbie) i płochacza (do wypłaszania zwierzyny).

Dziś mimo, że kojarzymy Je naturalnie jako rodzinnego towarzysza, psa przyjaciela, nadal wykonują pracę, niejednokrotnie znacznie istotniejszą nawet niżeli historycznie m. in. Wykrywają narkotyki, materiały wybuchowe, substancje łatwopalne, czy wycieki gazu.

Labradory możemy spotkać w tak odpowiedzialnych pracach jak służba w Ratownictwie Wodnym, w Policji i Żandarmerii Wojskowej jako  psy tropiące, gruzowiskowe w np. Straży Pożarnej i lawinowe w Górskich Ochotniczych Pogotowiach Ratunkowych. Poza tym rewelacyjnie sprawdzają się jako dogoterapeuci, psy przewodniki dla osób niewidomych, czy psy asystujące potrafiące z odpowiednim wyprzedzeniem ostrzec osobę cierpiącą na epilepsję, czy narkolepsję o zbliżającym się ataku.

Skandynawom pomagały nawet w odnajdywaniu pleśni w konstrukcjach drewnianych, a w Wielkiej Brytanii wilgoci w murach.

Przedstawicieli tej rasy podczas dobrowolnej próby pracy poddaje się sprawdzeniu wrodzonych skłonności do podjęcia aportu z wody oraz z lądu i przyniesienia Go właścicielowi.

Usposobienie a szkolenie

Labradory są temperamentne i żywiołowe, jako młode psy i szczeniaki bardzo ruchliwe i absorbujące. Z wiekiem nabierają nieco stateczności, ale mimo to ciągle potrzebują dużej ilości ruchu. Nie dla takiego psiaka krótkie spacerki w formie przechadzki na smyczy. Trzeba zadbać o to by co dnia znaleźć czas na zorganizowanie Mu choć jednego dwugodzinnego spaceru wypełnionego aktywnościami.

Nie należy się w przedstawicielu tej rasy doszukiwać maratończyka, został wychowany do metodycznej i spokojnej pracy. Co wolał by mając możliwość decydowania jaką aktywność podjąć? Z pewnością większą przyjemność sprawi Mu szukanie przedmiotów i aportowanie niż bieganie przy rowerze. Chętnie też wybrałby szansę na zabawę w wodzie i kąpiel nawet w kałuży, choć te obowiązkowe pielęgnacyjne zabiegi w formie kąpieli w wannie do ukochanych przyjemności nie muszą wg. Niego należeć, zdecydowanie bardziej interesujące będzie przecież z psiego punktu widzenia brzechtanie się w wodzie pod postacią chociażby napotkanej kałuży. Wybiegany osobnik tej rasy, który miał szansę zaznać konstruktywnych zajęć, miał umożliwioną pracę powinien być spokojny i niczego nie powinien niszczyć. Jeśli jednak Jego niespożyta energia nie zostanie rozładowana i nie znajdzie odpowiedniego upustu, to pies może dać nam się poważnie we znaki w domowych pieleszach.

Zazwyczaj są łagodnie i przyjaźnie nastawione do małych zwierząt, stąd łatwe nawiązywanie nici porozumienia z kanarkami, chomikami, a nawet kotami. Na spacerze będzie raczej tolerancyjny w relacjach z innymi czworonogami i zaprosi psich kolegów lub/i koleżanki do zabawy. Agresję wzbudzić w Labku jak pieszczotliwie często mówią o Nich Ich właściciele to nielada wyczyn. Rzadkie to niezwykle zjawisko i przyczyny takiego stanu rzeczy najczęściej tkwią w błędach wychowawczych, czyli tych po stronie człowieka.

Labradory są tą rasą, która najszybciej uczy się wśród psów. Najszczęśliwsze są mogąc coś robić, gdyż zostały z założenia wyhodowane do ścisłej współpracy z człowiekiem (niezależnie od tego czy w pracy, na służbie, podczas zabawy, czy w życiu codziennym). Pracujący Labrador jest szczęśliwy, że coś robi i w dodatku pożytecznego. Wie, że jest kochany i doceniany, a za posłuszeństwo i perfekcjonizm w wykonywanym zadaniu zawsze czeka na Niego miła nagroda ze strony właściciela. Nagrodą przy tym u starszego psa nie koniecznie muszą być smakołyki, nagroda to także pieszczoty (głaskanie, przytulenie, ulubiona zabawa np. z ulubioną zabawką, drapanie za uchem – w zależności od tego, co pies najbardziej uwielbia) i oczywiście zawsze pochwała. Psy pracujące jako Funkcjonariusze np. w Służbach Granicznych i Celnych, w Policji, Straży Miejskiej, Straży Pożarnej, Wop-ze i TOPR-ze zazwyczaj tworzą nierozłączną parę ze swoimi dwunożnymi Partnerami tak w pracy, jak i w życiu, co oznacza, że często także razem mieszkają, by pies nie przeżywał co dnia rozłąki. Nawet jeśli pies ma swoje mieszkanie na Komendzie dba się o to by zawsze Jego Partner osobiście Go karmił i nawet w czasie urlopu odwiedzał.

Przy tym każdy z pracujących psiaków potrzebuje tego, by stale były trenowane Jego umiejętności, wtedy Ich nie zapomina i ciągle ma szanse Je doskonalić i rozwijać. Skupionemu na pracy psu nie wolno przeszkadzać i Go rozpraszać (dotyczy to bezwzględnie zakazu głaskania i elementów zabawy, które nie służą treningowi umiejętnościowemu. By np. nie stwarzać sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa dla osoby niewidomej, gdy pies zobaczyłby piłkę i nabrał nieodpartej ochoty do bawienia się Nią, psu przewodnikowi nie wolno Jej w ogóle dawać do zabawy, nie wolno też się z psem przewodnikiem, czy innym pracującym akurat psem witać, dokąd jest w uprzęży takie zachowania są na liście zakazanych {wyobraźmy sobie np. psa tropiącego na służbie, którego ktoś chciałby na powitanie pogłaskać w czasie, gdy ten właśnie podjął trop}), a elementy zabawy można psom pracującym włączać dopiero z chwilą rozpięcia uprzęży (co jest dla psa jawnym i jednoznacznym sygnałem, że ma teraz czas dla siebie, na zabawę, ma wolne).

Te psy są niebywale inteligentne i równie niebywale uparte jak osły. W związku z powyższym wymagają łagodnego, ale bardzo konsekwentnego traktowania. Polecenia wykonają chętnie i dokładnie, a nagroda i pochwała, której udzieli właściciel to dla Nich bezcenna motywacja do nauki i pracy.

Szkolić powinno się Je w urozmaicony sposób, ponieważ będą znudzone monotonnymi ćwiczeniami.

Przymus fizyczny wobec tych psów w żadnym razie się nie sprawdzi, One Go po prostu nie tolerują i zamiast zacząć lepiej współpracować mogą pod Jego wpływem stanąć nam dęba i całkowicie odmówić jakiejkolwiek współpracy.

Szczeniętom potrzebna jest zdecydowanie stanowczość i konsekwencja, ale na pewno nie twarda ręka. Jeśli chcemy odnieść sukces w komunikacji ze szczenięciem tej rasy to na wstępie wyznaczamy jasne zasady i konsekwentnie Ich przestrzegamy. Łagodny by się wydawało piesek, ale i charakterny szybko wykorzysta wszystkie nasze błędy.

Długość życia

Średnia długość życia tych psów wynosi od 11 do 13 lat. Oczywiście mówiąc o długości życia danego psa należy także uwzględniać cechy osobnicze, związane np. z przebytymi i przewlekłymi chorobami, aktywnością fizyczną, dietą itp. Podobnie jak u człowieka bowiem nie ma dwóch osób, w tym przypadku osobników, które mając tyle samo lat mają identyczne kondycję i wszystkie parametry życiowe jak chociażby waga, czy towarzyszące danym cechom przypadłości. Wśród zwierząt podobnie jak u ludzi z tej samej rodziny, tak i tu osobnik mający tyle samo lat, pochodzący nawet z danej hodowli mając inną dietę, inny rodzaj i częstotliwość aktywności i inną podatność na choroby może prezentować zupełnie inny stan zdrowia niż Jego równolatek z tej samej hodowli w danym momencie.

Jak dbać o Jego zdrowie?

Nie ulega wątpliwości, że jak w przypadku każdego psa konieczne jest z osobnikiem tej rasy regularne odwiedzanie weterynarza celem kontroli stanu zdrowia i podania niezbędnych i obowiązkowych szczepień oraz interwencji w razie nagłych dolegliwości w różnych przypadłościach, które mogą Go trapić.

Poza wizytami u weterynarza niezbędne jest też troskliwe i wnikliwe oko czujnego i wyczulonego na stany pupila właściciela. Te psy są uznawane za mocne i dość odporne. Rzadko, co temu towarzyszy, okazują ból, czy swoje złe samopoczucie. Muszą już naprawdę bardzo cierpieć z powodu jakiejś dolegliwości by okazać Jej odczuwanie manifestacyjnie.

W przypadku szczeniaczków konieczne jest jak u każdej rasy odrobaczanie.

Najczęstsze choroby

Niby silny i odporny może się nasz pupil tej rasy zmagać z pewnymi schorzeniami. Labrador retriever miewa skłonności do dysplazji stawów biodrowych, rzadziej – łokciowych. Niekiedy zdarza się enostoza (młodzieńcze zapalenie kości) i osteochondroza (OCD). Od 2006 roku u zwierząt hodowlanych wymagane jest obowiązkowe prześwietlenie – dopuszczalny wynik to A, B lub C.

Poza tym nasz czworonóg może zapaść na choroby oczu – kataraktę, jaskrę, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazję siatkówki. U psów poddawanych zbyt intensywnym treningom, a także starszych labradorów lub ze sporą nadwagą może dojść do zerwania więzadeł stawu kolanowego.

Trzeba uważać by nasz czworonóg zimą lub wczesną wiosną nie kąpał się w zbyt zimnej wodzie. Może to mieć swoje nieprzyjemne dla Niego następstwa. Skutkiem podrażnienia zakończeń nerwowych u nasady ogona może być to, że nasz pies nabawi się dolegliwości polegającej na bezwładności ogona. Zwykle ten stan powinien samoczynnie ustąpić po kilku dniach. Naszemu psiakowi tej rasy mogą się przytrafiać choroby uszu i alergie, zagraża Mu jak wszystkim przedstawicielom ras dużych psów rozszerzenie i skręt żołądka, niekiedy może przytrafić Mu się również objawiające  się głośnym, ciężkim oddechem i zmienionym szczekiem porażenie krtani (dzieje się tak na skutek zapadania się krtani ponad tchawicą, co utrudnia przepływ powietrza – konieczny jest w takim wypadku zabieg chirurgiczny).

Pielęgnacja

Labradory, przede wszystkim te starsze, wymagają częstych kontroli okulistycznych i laryngologicznych w zakresie uszu. W miarę potrzeb musimy zadbać o zdjęcie naszemu pupilowi kamienia nazębnego, skrócenie pazurów, jeśli będą zbyt długie i oczyszczenie gruczołów okołoodbytowych.

Poza tymi rutynowymi czynnościami, jeśli chcemy, by nasz pies prezentował się na wystawach, powinniśmy wiedzieć, że osobniki tej rasy nie wymagają do takiego wydarzenia szczególniejszych zabiegów upiększających. Należy normalnie wykąpać naszego psa przed takim eventem i poddać Go stylizacji ogona w postaci korekty sierści mającej na celu nadanie ogonowi zaokrąglony kształt. Biszkoptowe i czekoladowe osobniki można dodatkowo potraktować środkiem nabłyszczającym sierść.

Do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności – C.I.B. (dawny interchampion) lub prawa wystawiania labradora w klasie użytkowej konieczny jest dyplom z konkursów pracy retrieverów lub psów tropiących.

Jak szczotkować?

Labrador będzie wymagał szczotkowania raz na tydzień w normalnym, zwyczajnym dla Jego okrywy włosowej czasie. W trakcie linienia częstotliwość tego zabiegu musi być zwiększona do dwu, trzech razy w tygodniu.

Do Wyczesywania sierści powinniśmy zaopatrzyć się w gumową rękawicę, albo gumowe zgrzebło. Potem dobrze jest przetrzeć psa irchą, albo bawełnianym ręcznikiem by usunąć resztki martwego włosa, a sierści nadać zdrowy wygląd.

Wypadanie włosów

Labradory będą intensywnie gubiły sierść dwa razy do roku (linienie). Wtedy sierści będzie pełno we wszystkich zakamarkach domu. Ponieważ jest twarda i nie wbija się w podłoże to daje się stosunkowo łatwo wyzbierać. W ogrzewanych pomieszczeniach te psiaki gubią stale pewne ilości sierści.

Alergicy

Reakcje alergiczne mogą się przytrafiać każdemu. Mogą mieć różne objawy od alergicznego zapalenia spojówek, przy którym odczuwać będziemy swędzenie, pieczenie, szczypanie i łzawienie oczu, mogą u nas wystąpić oprócz tego kaszel, chrypka, katar sienny, kichanie, ogólne osłabienie i rozbicie, objawy atakujące górne drogi oddechowe, w skutek których – ściśle w następstwie Ich drażniącego wpływu, może rozwinąć się poważna infekcja, przez bezdech, duszność, skurcz oskrzeli Im towarzyszący, podwyższoną ciepłotę ciała, w skrajnych przypadkach ostrych reakcji mogą wystąpić nawet wysoka gorączka i szok anafilaktyczny.

Tak jak przebieg i intensywność reakcji alergicznej mogą być różne u różnych osób, tak i przyczyny reakcji organizmu mogą być różne. Najczęściej i najprościej dzieli się alergie ze względu na czynnik powodujący  reakcję niepożądaną i wywierający wpływ na organizm. Na trzy podstawowe rodzaje: kontaktowe np. na pewne kosmetyki, sierść zwierząt (jak to się umownie określa), wziewne np. na pyłki roślin (to także może być droga kontaktu i rodzaj alergii po spotkaniach z danym zwierzęciem, którego sierść nas uczula) i pokarmowe np. na mleko.

O wystąpieniu, bądź nie, reakcji alergicznej u danej osoby, ale też zwierzęcia decydują tzw. Uwarunkowania osobnicze, to oznacza, że odpowiedzialny jest za to zespół cech indywidualnych danej jednostki.

Wielu alergikom towarzyszy niestety także alergia na sierść zwierząt. W tym miejscu postaramy się wyjaśnić czym jest taki rodzaj alergii i czy można sobie z Nim poradzić tak, by się Go pozbyć zupełnie.

Alergia jako określenie ma swój rodowód słowotwórczy w języku greckim. I oznacza w bezpośrednim tłumaczeniu odmienną reakcję. Osoba mająca alergię ma nieprawidłowe reakcje organizmu a ściśle układu limfatycznego (odpornościowego) na różne substancje i nawet te dla Niego niegroźne może odbierać jako ciało obce do zwalczenia, niestety w ostrych przypadkach nieprawidłowego funkcjonowania układu immunologicznego, który różne komórki i substancje nieprawidłowo, błędnie rozpoznaje może dojść do tak skrajnej sytuacji, w której będziemy mieli do czynienia z chorobą autoimmunologiczną (autoagresją organizmu, który postrzegać jako obce i niepożądane komórki zacznie komórki swoich własnych tkanek). Układ immunologiczny u takiej osoby będzie reagował tak nieadekwatnie na czynniki uznane przezeń za potencjalnie szkodliwe, jakby do walki z kimś strzelającym z procy przygotowywać się do walki ofensywnej z użyciem armaty osadzonej na opancerzonym czołgu.

Twierdzi się, że psy mniej alergizują niż koty, choć nie musi to mieć potwierdzenia w reakcjach poszczególnych alergików. Wedle szacunków 8 do 10% populacji przejawia alergie na czworonogi. Z czego w tej grupie u 46% występują silne reakcje, reszta to raczej nadwrażliwość. Jednakże alergicy muszą się każdorazowo liczyć z możliwością wystąpienia nawet tych mających burzliwy charakter reakcji o dużej intensywności i bardzo silnych.

Przyjmuje się też, że organizm może reagować tylko na pewne rasy psów, albo szczególnie na jakiegoś osobnika. Są rasy produkujące znacznie większe ilości antygenów (substancji uczulających mówiąc najprościej), niż inne. Mówi się też, że osoba, która wychowywała się w otoczeniu zwierząt, w tym psów, ma szanse jako dorosła nie mieć reakcji alergicznych na kontakt z Ich alergenami. Co nie znaczy, że dziecko z alergią, czy nawet osobę dorosłą powinniśmy narażając Ją na wystąpienie w krańcowym przypadku nawet szoku anafilaktycznego, próbować „odczulić” poprzez kontakt z alergenem i usiłując organizm takiego dziecka, czy osoby nauczyć innej reakcji niż ta, która jest danemu organizmowi właściwa, tzn. w Jego przypadku standardowa, choć nie zgodna z normatywną reakcją organizmu z w pełni prawidłowo funkcjonującym układem odpornościowym. Jeśli ktoś ma nawet szansę zniwelować w jakiś sposób swoje alergiczne reakcje, to z pewnością poszerzenie rodziny o jakiekolwiek zwierzę warto skonsultować z lekarzem. Faszerowanie się bowiem na własną rękę dostępnymi bez recepty preparatami przeciwhistaminowymi (przeciwalergicznymi) nie stanowi też metody na taki problem.

Alergie na psa i kota są podobne do siebie. Mogą mieć podobne objawy. Łagodne to zazwyczaj: świąd, duszność, surowiczy katar, te silne z kolei to najczęściej: silna duszność, objawy astmatyczne, pokrzywka, wysypka, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej nosa, obrzęk naczyniowo-ruchowy, najrzadziej wstrząs anafilaktyczny. Dzieci reagują znacznie mocniej, to też u Nich mogą do powyższych dolegliwości dołączać częściej niż u dorosłych: stan podgorączkowy, albo wysoka temperatura, uczucie rozbicia, objawy grypopodobne, czy w końcu atopowe zapalenie skóry.

Na wywołanie reakcji alergicznej nie potrzeba wiele czasu. Niektórzy alergicy mogą zareagować na alergen już po kilku sekundach od kontaktu z Nim. Późna reakcja może pojawiać się do 24 godzin po kontakcie z alergenem.

U zwierząt uczulają nas Ich wydzieliny np. ślina i sierść. Wyodrębniono z surowicy krwi alergików aż 28 alergenów psich. Z Nich 21 wywołuje reakcje związane z nadwrażliwością.

Najsilniej w alergiach na psa uczula białko Can f1. Największe Jego stężenia znajdują się w ślinie i złuszczonym psim naskórku, choć zawiera Je także psi kał i mocz. Antygeny psie Can f1 są fragmentarycznie podobne do kocich Fel d1. Dlatego osoby uczulone na koty mogą na zasadzie tzw. alergii krzyżowej zareagować także na kontakt z psem wystąpieniem alergii, przyjmuje się że w takim przypadku reakcja powinna przebiegać łagodniej. Przeciwciała przeciw temu białku wyprodukowały organizmy 80% alergików wrażliwych na psy. Równie silnie alergizuje antygen Can f2. W dużej obfitości znajduje się też w ślinie i w psim złuszczającym się naskórku. Przeciwciała w tym wypadku pojawiły się u 70% alergików. Ten antygen nie powinien się krzyżować z kocimi. Wyszczególnia się też przede wszystkim antygeny: Can f3 (obecny głównie w surowicy oraz mięśniach psa), Can f4, Can f5 (występujący głównie w moczu niekastrowanych samców), Can f6 (który daje krzyżową reakcję z alergenami kocimi oraz występującymi u koni. Te powinny mieć już mniejszy jednak udział w powstawaniu reakcji alergicznej. Przeciwciała wytworzyło przeciwko tym białkom od 5 do 35% alergików. Pozostałe antygeny występują, ale Ich wpływ na organizm alergika i powstawanie reakcji alergicznych w porównaniu z tutaj wymienionymi jest nieznaczny. Przeciwciała przeciw pozostałym antygenom wykazało od 1 do 5% uczulonych.

Teraz spróbujmy odpowiedzieć na pytanie, czy istnieją jakieś osobniki, które w psiej populacji są mniej alergizujące. Samice tak samo jak samice kocie będą wytwarzały znacząco mniej alergenów niż samce. Kastracja też jest nie bez znaczenia. Powoduje Ona, że zwierzęta po zabiegu mniej uczulają niż te, które Go nie przeszły.

Im bardziej śliniąca się rasa tym bardziej nagromadzone alergeny. Tak więc np. boksery, buldogi angielskie, bernardyny nie będą najlepszym wyborem dla alergika. To jak dużo będzie białka Can f1 w złuszczonym naskórku warunkuje z kolei kondycja skóry czworonoga. Jeśli pies ma problemy dermatologiczne np. łojotok suchy, czy atopowe zapalenie skóry to białek uczulających człowieka będzie więcej niż przy zdrowej skórze psa.

Do zareagowania na psa osobie uczulonej nie jest wcale niezbędny kontakt bezpośredni ze zwierzęciem. Białko Can f1 utrzymuje się w otoczeniu do pół roku, przenieść można Je na ubraniach i butach.

Nie ma psów hipoalergicznych, ras nieuczulających. Psy z długim włosem i mniejszym podszerstkiem np. yorkshire terriery nie uczulają wcale mniej, bo Ich sierść jest doskonałym miejscem na  dodatkowe gromadzenie się roztoczy kurzu domowego. Zamiast jednego alergenu mamy zatem dwa w jednym…

Liczne badania wykazują, że są jednak psy o znacznie niższym potencjale alergizującym m. in. bedlington terrier, bichon frise, sznaucer, irlandzki spaniel wodny, maltańczyk, pudel, Kerry blue terrier, irish soft coated wheaten terrier, grzywacz chiński, meksykański nagi pies.

W niektórych publikacjach znajdujemy informacje o tym, że labrador retriever również może być zaliczony do tego zacnego, mniej szkodzącego alergikom grona psów. Niestety jednak tutaj opinie są rozbieżne i sprzeczne, bo inne źródła z kolei uznają tę rasę za intensywnie uczulającą. To w czym badacze i znawcy tematu są zgodni to fakt, że alergikom nie zaleca się z pewnością następujących ras: chart afgański, jamnik, basset, doberman, seter irlandzki, west highland white terrier, owczarek niemiecki, shar – pei.

Jeśli chcemy poznać jednoznaczną odpowiedź na pytanie, czy mamy alergię na psy powinniśmy zacząć od wykonania testów, które wykażą alergię bądź Jej brak i jeśli alergia występuje Jej natężenie.

Testy mogą mieć dwojaką formę, wykonuje Je się jako skórne, bardziej ingerencyjne i choć dawka alergenu jest naprawdę mała, to przy tej metodzie istnieje ryzyko ostrej reakcji alergicznej, albo znacznie bezpieczniejszym sposobem poprzez oznaczenie stężenia IgE w surowicy krwi badanej osoby. Pobranie krwi do badania jest identyczne jak w przypadku zwykłych badań okresowych, a reszta odbywa się już we w pełni bezpieczny dla pacjenta (bez narażania Go na niepotrzebny kontakt z alergenem), sposób – w laboratorium. Potem otrzymujemy podobną rozpiskę jak wykonując np. najbardziej podstawową morfologię. Różnica będzie jedynie taka, że badamy stężenie przeciwciał i Ich ilości właśnie będzie dotyczył zakres referencyjny.

Jeśli wiemy, że jesteśmy alergikami, ale reagujemy łagodnie możemy starać się jeszcze przez pewne działania zmniejszać naszą podatność na nadwrażliwość w kontaktach z czworonogami. Pomoże nam w tym kilka prostych zachowań: dokładne mycie rąk po każdym kontakcie z psem, dbanie o czystość w domu, tzn. jeśli bywa u nas pies, albo sami Go posiadamy mimo alergii powinniśmy często, regularnie i dokładnie odkurzać miejsca gdzie pies przebywa i z którymi ma styczność, a jeśli dotyczy to powierzchni takich jak np. podłoga również dokładnie myć, powinniśmy też posiadając psa prać Jego posłanie i zabawki wykonane z materiału raz na tydzień, pomocne będzie także uniemożliwienie psu wstępu do sypialni i pozostawiania alergenów tam, gdzie osiadają najłatwiej i skąd najprościej dostaną się do naszego organizmu, czyli na pościeli, można pokusić się o zainstalowanie filtra powietrza, który wyłapuje alergeny (przede wszystkim w sypialni), do sypialni staramy się też nie wnosić na noc np., albo by Je odłożyć ubrań, w których bawiliśmy się chwilę temu z pupilem, jeśli mamy wykładziny i dywany w naszym domu, czy mieszkaniu warto przynajmniej rozważyć wyzbycie się tego rezerwuaru alergenów, ilość spacerów raczej nie ma wpływu na ilościowe stężenie alergenów w pomieszczeniach, gdzie pies przebywa, natomiast ogromne znaczenie ma częste i bardzo dokładne wyczesywanie psiakowi podszerstka, jeśli alergik nie ma komu powierzyć w gronie domowników tego zajęcia, a sam intensywnie reaguje, a przy tym nie chce takiego uciążliwego dla Jego zdrowia zabiegu pielęgnacyjnego wykonywać w domu może to powierzyć groomerowi, kąpiel psa zalecana jest zaś co dwa tygodnie.

Jeśli reakcje alergiczne mają ostry i gwałtowny przebieg o charakterze silnej anafilaksji należy bezwzględnie udać się do lekarza. Niestety istnieją przypadki alergików, którzy na tyle silnie reagują i nie mają możliwości zminimalizowania objawów alergicznych na tyle, że własnego czworonoga nie mogą w ogóle posiadać, a jeśli już się na Jego posiadanie zdecydowali muszą szukać Mu nowego domu i nawet kontakt epizodyczny ze zwierzakami znajomych muszą ograniczać praktycznie do zera. Oczywiście miłość do zwierząt miłością do zwierząt, a zdrowie jest zawsze najważniejsze.

Jeśli nie ma do tego przeciwskazań medycznych i lekarz wyrazi na to zgodę to można przed tak radykalnymi decyzjami i działaniami spróbować odczulania, które ma jednakże różną skuteczność. Podobno odczulanie na np. pyłki jest zdaniem lekarzy znacznie skuteczniejsze niż na psy, ale próbować można i warto w miarę możliwości.

Sam kontakt z psem danej rasy daje nam obraz, czy jesteśmy uczuleni, czy nie. Próbę kontaktową, u osób które nie manifestowały w przeszłości silnych reakcji alergicznych, można wykonać poprzez następujące czynności: jeśli siedząc w tym samym pomieszczeniu co pies danej rasy nie mamy po kilkunastu minutach żadnej reakcji, to możemy spróbować pogłaskać psa tak, aby potrzeć o Jego sierść przedramię, albo pokryty najdelikatniejszą i najbardziej wrażliwą skórą nadgarstek. Jeśli to także nie wywoła jakiś niepożądanych objawów możemy przejść do próby, w której pies nas poliże. Warto w tym przypadku tak się nadstawić by ponownie wykorzystane i uwzględnione zostało przy tym miejsce poprzedniej próby. Jeśli po tych działaniach nie wystąpi reakcja bezpośrednia, albo opóźniona w przeciągu doby od kontaktu i zabawy z psem, to najprawdopodobniej nie występuje u nas reakcja alergiczna na psa. Nigdy nie powinniśmy tak eksperymentować jednak w przypadku alergików, u których w przebiegu występowały silne reakcje, bo nigdy nie wiemy jak zachowa się organizm.

Pielęgnacja

Labradory dzięki krótkiej szacie nie wymagają wyszukanej i wymyślnej pielęgnacji.

Kąpać powinniśmy naszego pupila w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych. Możemy, jeśli chcemy, pokusić się o stosowanie kosmetyków  dla konkretnego umaszczenia. Labradory w prawdzie kochają wodę, ale do kąpieli w wannie mogą przejawiać pewne opory i trzeba Je tego nauczyć i przyzwyczaić do tej czynności.

Po myciu dokładnie wycieramy czworonoga ręcznikiem, po czym suszymy suszarką. Ważne by była Ona ustawiona na średnią temperaturę. Jeśli jest ciepło możemy także pozwolić czworonogowi wyschnąć samemu, bez mechanicznego suszenia.

Hodowla i szczeniaki

Na spacery z labradorowym przyjacielem potrzebować będziemy wygodne szelki typu guard, albo półzaciskową skórzaną lub z taśmy obrożę i zwykłą smycz.

W zabawie powinniśmy wykorzystywać pluszaki i duże piłki oraz bawełniane sznury, zabawki do aportowania z wody i naturalne gryzaki.

Chcąc zapewnić komfort podczas podróży naszemu psiakowi i współuczestnikom, a także bezpieczeństwo naszemu pupilowi podczas naszej nieobecności w domu możemy używać klatki kennelowej, do której zwierzak powinien być przyzwyczajony w okresie szczenięcym.

By maluch tej rasy mógł się prawidłowo socjalizować powinniśmy Go zabierać w nowe miejsca, dawać Mu możliwość kontaktów z ludźmi i innymi psami. Naukę należy zaczynać jak najwcześniej, bo przecież jak to mówi porzekadło „czym skorupka za młodu…” i tak dalej.

Szczenięta w okresie, kiedy najszybciej rosną nie powinny uprawiać szalonych gonitw z innymi czworonogami, skoków i schodzenia po schodach. Spacery powinno się stopniowo wydłużać, a odbywać się One powinny na smyczy. Za to dobrze, aby młode osobniki miały wiele okazji do pływania i ćwiczeń węchowych.

W trakcie wymiany zębów nie wolno bawić się z pupilem w przeciąganie, bo może to doprowadzić do deformacji zgryzu.

Historia rasy

Labrador należy do psów myśliwskich. Wyhodowany został po to by przynosił – aportował tzw. Postrzałki (ptactwo i drobną zwierzynę). Retrieve – to z ang. Słowo nazywające Jego pracę, to co my w języku polskim określimy przynoszeniem, aportowaniem.

Pochodzenie rasy

Przodków tych pięknych psów wywodzimy najprawdopodobniej od psów zwanych St. John’s, a żyjących na Nowej Fundlandii. Anglicy docierając na wyspę w XVI w. zastali tam dwa typy czworonogów. Jednym były większe i cięższe, z dłuższym włosem (wywodzą się od nich nowofundlandy), które wykorzystywane były do wyciągania łodzi i ciągnięcia cięższych ładunków na lądzie. Drugie – mniejsze, o krótszej, ale bardzo gęstej szacie (uważane za przodków labradorów) miały za zadanie aportować liny i łapać ryby, które uciekły z sieci.

Angielscy marynarze w początkach XIX w. przywieźli pierwsze tego typu psy do swojego kraju.

Psy prędko zostały ulubieńcami angielskiej i szkockiej arystokracji korzystającej z Ich udziału w polowaniach na dzikie ptactwo. Psy te nie bez powodu wykorzystywano w takiej roli, w takim charakterze, odznaczały się One wyśmienitym węchem, ale i bardzo delikatnym, niezwykle cenionym chwytem.

Obecną nazwę psy zawdzięczają człowiekowi, który w roku 1820 rozpoczął Ich hodowlę na Wyspach Brytyjskich, a tym człowiekiem był lord Malmesbury. Niewątpliwe zasługi na polu rozwoju rasy mieli też m. in. lord George Scott i lord Knutsford. Kobieta, która zasłynęła w tamtych czasach z hodowli tej rasy to księżna Lorna Howe (hodowla Banchory). Bolo – jeden z Jej psów – dwukrotnie w latach 1932 i 1933 zdobywał tytuł Best in Show na wystawie Crufts w Birmingham.

Historia rasy

Za samodzielną rasę w Anglii retriever został uznany dopiero w 1916 roku. Zbiegło to się w czasie z utworzeniem klubu, który opracował pierwszy wzorzec. Do doskonalenia typu dążono poprzez liczne selekcje i być może domieszkę krwi pointera. Pierwotną maścią tych psów była czarna barwa i za rasowe uważano tylko czarne osobniki. Hodowlą już wtedy rodzących się żółtych, przez niektórych zwanych także herbatnikowymi, czy brązowych nikt nie chciał się zajmować, co uległo zmianie z czasem.

Tadeusz Chwalibóg w 1986 roku sprowadził pierwszą biszkoptową sukę Tumark Barry tej rasy do Polski.

W tym samym czasie zaczyna działać także hodowla Krystyny i Waldemara Marmajewskich z Krywaldowej Koliby.

Upały i mrozy

Są One dość odporne na zmiany warunków, wytrzymują dość niskie temperatury, jedyne co może Im zaszkodzić to przeciągi, zwłaszcza, gdy nasz pupil jest mokry. Upały znoszą także nieźle, pod warunkiem, że ciągle będą miały dostęp do wody.

Czarne osobniki są ogółem odporniejsze, biszkoptowe i czekoladowe natomiast nieco bardziej delikatne.

Jaką karmę wybrać?

Powinniśmy używać gotowych karm wysokiej klasy przeznaczonych dla dużych ras. Można stosować też dietę BARF (naturalne surowe pożywienie) lub dietę domową, jednak trzeba ją odpowiednio suplementować.

Szczególnie musimy przykładać wagę do dobrego żywienia szczeniąt w okresie rozwoju i do podawania Im preparatów chroniących stawy.

Po jedzeniu te psiaki wymagają możliwości odpoczynku. Dorosłym osobnikom najlepiej porcję dzielić na dwie części, na dwa posiłki. Ponieważ lubią się objadać trzeba uważać by się nie przejadały. Powinniśmy unikać dawania Im smakołyków pomiędzy posiłkami, wyjątek pod tym względem możemy czynić w przypadku nagród w czasie nauki, bo inaczej szybko przybierają na wadze, a ten aspekt powinniśmy w przypadku tej rasy kontrolować.

Dla kogo?

Jest co prawda psem rodzinnym, ale nie z każdym się zaprzyjaźni, tzn. nie każdemu będzie odpowiadało życie z labradorowym przyjacielem. Jest dosyć mocno absorbujący, oczekuje, że właściciel poświęci Mu duuużo czasu i będzie wynajdował co i raz jakieś sensowne zajęcie. Będzie idealnym członkiem większej rodziny w domu, gdzie są dzieci, jak i u osoby samotnej, pod warunkiem, że ta będzie pamiętała by psu zapewnić odpowiednią dawkę aktywności zamiast zajmować się wyłącznie swoimi sprawami.

Minusy posiadania tego zwierzęcia w domu

Obficie linieje, więc choć Jego sierść dość łatwo jest zebrać, musimy się nastawiać na częste sprzątanie, by utrzymać porządek w mieszkaniu, czy domu. Dotyczy to szczególnie domów i mieszkań, gdzie są małe dzieci, które często chwytając różne przedmioty, także z podłogi pakują Je momentalnie do buzi. Do zabawek naszej pociechy może się bowiem poprzyklejać sierść. Nacisk na częste sprzątanie trzeba też położyć w przypadku alergii na sierść, o ile Jej intensywność będzie pozwalała na posiadanie psa. Przy maluchach trzeba też uważać na to by szalejący z uciechy podczas zabawy pies nie przewrócił dziecka.

Uciążliwe może być również to, że te psy zachowują się, także na spacerach, dosłownie jak odkurzacze… Potrafią zjadać dosłownie wszystko, odpadki też, w tym pety od papierosów, foliowe torebki, co musi się już skończyć wizytą u weterynarza, jeśli takiej torebki z pyska naszego pupila nie zdążymy wyciągnąć, a nawet odchody innych psów. Problem cały polega na tym, że wychodząc w szczególności ze szczeniakiem musimy mieć oczy dookoła głowy. Czasem pod tym względem by upilnować Je w Ich wielkich ciekawości i łakomstwie jest gorzej jak z małym dzieckiem… Na szczęście z wiekiem i te psy powinny w większości przypadków mądrzeć i starsze osobniki powinny być łatwiejsze w upilnowaniu.

Labrador znudzony, któremu nie zapewnimy żadnego zajęcia może być uciążliwy i na swój sposób nieznośny, bo będzie się czuł unieszczęśliwiony, podobnie jak wtedy, gdy większość życia będzie spędzał w samotności, do której absolutnie nie jest stworzony.

Ciekawostka o labladorach

Labradory zawładnęły sercami miłośników psów na całym świecie. Cieszą się ogromnym zainteresowaniem ze strony kupujących i hodowców w Polsce, ale prawdziwą furorę robią w USA, gdzie od przeszło dwu dekad zwyciężają w rokrocznym, przygotowywanym przez amerykański związek kynologiczny (American Kennel Club) Rankingu Najpopularniejszych Ras Psów

Cena w 2022 roku

Jeśli chcemy kupić psa z rodowodem to w przypadku tej rasy musimy się przygotować na cenę mniej więcej rzędu od 2500 do 4000 zł. Ceny u poszczególnych hodowców mogą się różnić pomiędzy sobą. Wpływ na wysokość ceny może mieć np. utytułowanie rodziców.

Czytaj dalej: Ciekawostki o labradorach