Ważne Informacje i Ciekawostki o Stonkach

Stonka ziemniaczana pierwotnie występowała jedynie na ograniczonym terenie południowo-wschodniej części Ameryki Północnej. Wraz z rozpowszechnieniem się upraw ziemniaka, owad ten dotarł również do Europy i do dziś uważany jest za jednego z największych szkodników w rolnictwie. Oto ciekawostki związane z tym niepozornym żukiem, które naloty potrafiły wywoływać grozę wśród miejscowej ludności.

Stonka została po raz pierwszy opisana w 1824 roku przez amerykańskiego entomologa Thomasa Soya. Nazwał on stonkę Leptinotarsa decemlineata, w dosłownym tłumaczeniu dziesięcioprążkowana, ze względu na 5 pasków znajdujących się na jej obu chitynowych pokrywach.

Stonka pierwotnie żywiła się liśćmi występujących miejscowo roślin psiankowatych, rosnących w południowo-wschodniej części Ameryki Północnej. Zaczęła rozprzestrzeniać się do stanów Kansas i Nebraska na skutek rozpowszechnienia się roślin wzdłuż sieci tworzonych przez osadników dróg handlowych.

W połowie XIX wieku do stanu Kolorado dotarli koloniści ze wschodu, przywożąc ze sobą uprawy ziemniaków, ok. 1855. Okazało się, że ziemniaki stały się pokarmem niezwykle lubianym przez stonkę, która zaczęła wraz z nimi opanowywać nowe tereny.

Naloty stonki były opisywane ze zgrozą przez ówczesnych osadników i kolonistów. Zachowały się opisy grubej warstwy tych owadów, która dosłownie pokryła nowojorską plażę na długości wielu kilometrów czy ślizgających się po ciałach stonek kół pociągów.

W 1876 roku stonka pojawiła się w niemieckim mieście Brema, a następnie w Liverpoolu i Rotterdamie. I wojna światowa to jednocześnie ekspansja stonki we Francji, Belgii, Holandii i Hiszpanii. W Polsce żuk ten pojawił się prawdopodobnie pod koniec okupacji, w 1944 roku, z ziemniakami sprowadzanymi z Niemiec dla okupantów.

Po II wojnie światowej owad dotarł również do Wielkiej Brytanii, Danii, Finlandii, Norwegii i Szwecji. Nie zaaklimatyzował się jednak w krajach, gdzie panują niskie temperatury, które ograniczają ilość wydawania nowych pokoleń stonki.

Dojrzałe chrząszcze stonki są w stanie przetrwać zimę dzięki zakopaniu się w glebie na głębokość 15-25 cm. Część z nich zimuje nawet przez dwa zimowe okresy.