Finwal (Płetwal zwyczajny) – Ciekawostki, informacje i fakty

Finwal, znany również jako płetwal zwyczajny, jest jednym z największych ssaków morskich, osiągając długość w przedziale 22-27 metrów i wagę od 60 do 90 ton. Te majestatyczne stworzenia często formują stada liczące od sześciu do ośmiu osobników. Co więcej, są to prawdopodobnie najszerzej rozpowszechnione fiszbinowce na świecie, zasięg ich występowania obejmuje wszystkie oceany.

Noworodki tej imponującej gatunków mierzą około 6,5 metra długości i ważą niemal 1500 kilogramów. Głowa dorosłego finwala stanowi zazwyczaj około jednej trzeciej jego całkowitej długości.

W kwestii wyglądu, brzuch i fiszbiny tych wielorybów są najczęściej białe, podczas gdy grzbiet jest ciemnoszary lub czarny. Unikalnym aspektem jest fakt, że wargi finwala zwykle wykazują asymetryczne zabarwienie: po prawej stronie są białe lub jasnoszare, a po lewej ciemnoszare lub czarne.

Warto również dodać, że ten gatunek jest częstym celem obserwacji turystów, którzy udają się na otwarty ocean w większych łodziach motorowych.

Sezon letni

W sezonie letnim finwale przemieszczają się z chłodnych wód arktycznych do cieplejszych rejonów z jednym kluczowym celem: rozrodu. W tych bardziej gościnnych wodach, samice wydają na świat jedno młode, za którego opiekują się aż do momentu, gdy osiągnie ono długość dwunastu metrów.

Okres dojrzewania młodych finwali jest trudny do precyzyjnego określenia, ale ogólnie uważa się, że osiągają one dojrzałość płciową około czwartego roku życia.

Jest też pewien aspekt związany z podatnością na ataki drapieżników. Samice z młodymi są w sezonie letnim bardziej narażone na zagrożenia, stając się łatwym celem dla potencjalnych drapieżników. Właśnie dlatego większe bezpieczeństwo oferuje im bycie częścią stada, które zazwyczaj liczy od sześciu do ośmiu osobników. Samce, zwłaszcza te bardziej wyrośnięte, częściej preferują samotne wędrówki.

Inne z ciekawych wzmianek

Karol Linneusz był pierwszym naukowcem, który opisał finwala jako odrębny gatunek w roku 1758. Wówczas, za typowe miejsce występowania tego walenia, uznano wody w okolicach archipelagu Szpicbergen. Dziś jednak wiemy, że jego zasięg jest znacznie szerszy.

Ważne jest również to, że finwal dzieli się na co najmniej cztery podgatunki. Trzy z nich zostały szczegółowo opisane już w XIX wieku. Co ciekawe, finwale obserwowano także na Bałtyku, zarówno w latach 30. XX wieku, jak i jeszcze w 2007 roku.

Od roku 2015, w Polsce finwala określa się bardziej precyzyjną nazwą „Płetwal zwyczajny”, co ma na celu uszczegółowienie nazewnictwa i dostosowanie go do międzynarodowych standardów.

Płetwy

Płetwy finwala są długie i spiczaste, choć nie osiągają takiej długości jak płetwy humbaka. Co do ciekawostek związanych z biologią tych stworzeń, warto zauważyć, że finwale unoszą się na wodzie po śmierci. Jest to efekt gromadzenia się gazów gnilnych w ich ciałach, zjawisko to nazywane jest „gigantyzmem pośmiertnym”.

Żerowanie

Na zmarłych z przyczyn naturalnych finwalach często żerują rekiny. Ponad sto lat temu, te olbrzymy morskie były również holowane do brzegu przez wielorybników. Cel był prosty: pozyskiwanie z ich ciał oleju rybnego, mięsa oraz kości. Z kości tych olbrzymich stworzeń wykonywano nawet rzeźby, co pokazuje szeroki wachlarz zastosowań ich materiałów w różnych dziedzinach życia.