Ciekawostki o Faraonach

Rola faraona w imperium była niezwykle ważna, wykraczając poza rolę typowego monarchy, ponieważ obejmowała zarówno sferę religijną, jak i polityczną.

W starożytnym Egipcie faraonów uważano zarówno za bóstwa, jak i śmiertelnych władców. Starożytne imperium Egiptu trwało tysiące lat i w tym okresie było w sumie co najmniej 170 faraonów. Według zapisów historycznych Menes był pierwszym faraonem Egiptu, a Kleopatra VII była ostatnim.

Faraon posiadał dwa tytuły: Pan dwóch ziem i Najwyższy Kapłan każdej świątyni. Jako Najwyższy Kapłan każdej świątyni faraon był zobowiązany do budowania świątyń ku czci bogów, przeprowadzania ceremonii religijnych i wybierania lokalizacji świątyń do budowy. Jako Pan dwóch krain, faraon rządził całym Egiptem.

Termin „faraon” nie był używany aż do około 1200 r. p.n.e. Określenie 'faraon’ jest grecką formą egipskiego 'pero’ lub 'per-a-a-a’, która była oznaczeniem dla rezydencji królewskiej i oznacza 'Wielki Dom’. Pierwsi monarchowie Egiptu nie byli znani jako faraonowie, ale jako królowie.

W starożytnym Egipcie wszyscy władcy nazywani byli królem, bez względu na płeć, ponieważ nie było egipskiego słowa dla królowej.

Pepi II miał zaledwie sześć lat, kiedy został królem Egiptu. W miarę starzenia się stawał się okrutniejszy w swoich żądaniach. Mówi się, że kazał niewolnikom rozebrać się nago oblepić się miodem, żeby muchy mu nie przeszkadzały.

Wniebowstąpienie faraona na tron było jednym z najważniejszych rytuałów w starożytnym Egipcie, a wydarzenie to było obchodzone z uroczystościami, obrzędami i ceremoniami, które były częścią święta koronacji. Święto mogło trwać tak długo, jak rok i jest określane przez współczesnych egiptologów jako „rok koronacji”.

Sława Tutanchamona wywodzi się niemal wyłącznie z odkrycia jego grobu w 1922 r. – jednego z największych znalezisk archeologicznych XX wieku. „Król Tutanchamon”, jak wiadomo po odkryciu jego spektakularnego miejsca pochówku, panował tylko przez 10 lat i zmarł w wieku zaledwie 20 lat.

Nawet po 200 latach kopania niektórzy archeolodzy uważają, że znaleźliśmy zaledwie 1% starożytnego imperium egipskiego.

W starożytnym Egipcie wszyscy władcy nazywani byli królem, bez względu na płeć, ponieważ nie było egipskiego słowa dla królowej.

Pepi II miał zaledwie sześć lat, kiedy został królem Egiptu. W miarę starzenia się stawał się okrutniejszy w swoich żądaniach. Mówi się, że kazał niewolnikom rozebrać się nago oblepić się miodem, żeby muchy mu nie przeszkadzały.

Zostanie faraonem, nie było wcale łatwym zadaniem. Wymagało to długiego okresu ciężkiego treningu, który rozpoczął się bardzo wcześnie w życiu księcia. Wiele lekcji koncentrowało się na budowaniu siły fizycznej, ponieważ faraon często walczył na czele swojej armii. Brali udział w długich wyścigach, aby zbudować wytrzymałość.

Wniebowstąpienie faraona na tron było jednym z najważniejszych rytuałów w starożytnym Egipcie, a wydarzenie to było obchodzone z uroczystościami, obrzędami i ceremoniami, które były częścią święta koronacji. Święto mogło trwać tak długo, jak rok i jest określane przez współczesnych egiptologów jako „rok koronacji”.

Faraonowie byli również arcykapłanami i składali codzienne ofiary bogom. Tylko królowie i kapłani mogli wchodzić do świątyń, w których, jak sądzono, mieszkali bogowie, których duchy zamieszkiwały w swoich posągach. Wierzono, że faraonowie byli jedynymi ludźmi, którym wolno było zbliżać się i dotykać bogów.

Akhenaten był władcą, który był w zasadzie najgorszym możliwym rodzajem faraona. Aby zbudować swoje nowe miasto na cześć boga Amarny, przywiózł na miejsce 20 tys. ludzi i zmusił ich do kontynuowania pracy, aż do momentu, gdy całkiem sporo z nich zmarło. Kości znalezione na cmentarzu miejskim sugerowały, że ponad 2/3 mężczyzn złamało co najmniej jedną kość, podczas gdy oni pracowali. Akhenaten również głodował swoich robotników i jeśli ktoś próbował uciec, kazał ich zabijać.

Faraonów uważano za wcielenia Horusa. Horus był przedstawiany w wielu formach, ale najczęściej jako sokół lub mężczyzna z sokołowatą głową.

Faraonowie zawsze mieli brodę. W większości przypadków była to broda sztuczna. W prawdziwym życiu większość Egipcjan była ogolona, ale faraoni, nawet kobiety, nosili sztuczne brody. Zazwyczaj brody były plecione jak duży warkocz.

Zarówno mężczyźni, jak i kobiety faraoni nosili makijaż, w szczególności aplikacja czarnego barwnika wokół oczu. Uważa się, że służyło to kilku celom: kosmetycznym, praktycznym (jako środek zmniejszający odbicie światła) oraz duchowym, ponieważ makijaż migdałowy w kształcie oczu wzmacniał ich podobieństwo do boga Horusa.

Faraonowie byli zawsze przedstawiani jako młodzi i przystojni, nawet gdyby byli starzy i grubi. To naprawdę nie miało znaczenia, czy faraon był gruby czy zupełnie brzydki. Zawsze przedstawiano go jako młodego przystojnego mężczyznę w starożytnej sztuce egipskiej.

Wielka Piramida w Gizie jest najstarszym i jedynym zachowanym cudem Siedmiu Cudów Świata Starożytnego. Zbudowana na przestrzeni 10 do 20 lat, począwszy od około 2580 r. p.n.e., została zaprojektowana jako grób dla faraona z IV dynastii Khufu.

Była to również pierwsza z trzech piramid w kompleksie Giza, w którym znajduje się również Piramida Menkaure, Piramida Chafre’a i Wielki Sfinks. Wielka Piramida pozostaje jedną z największych budowli, jakie kiedykolwiek zbudowano, i jest budzącym respekt świadectwem ambicji architektonicznych i pomysłowości starożytnych Egipcjan.